روش های تزریق در مفصل

تزریقات داخل مفصلی روشی موثر در درمان مشکلات مفصلی حاد، مانند آرتریت روماتوئید، آرتریت پسوریاتیک، نقرس، ورم زردپی و بورسیت است. آرتروز که یکی از رایج ترین مشکلات مربوط به التهاب مفاصل است، یکی از بیشترین علل انجام تزریقات داخل مفصلی برای درمان این عارضه است. تزریق داخل مفصلی برای کاهش التهاب و درد و تورم در مفصل تزریق می شود. از روش های مهم تزریقات داخل مفصلی، تزریق استروئید (کورتون)، هیالورونیک اسید، پی‌آرپی و اوزون‌ تراپی است که این مواد برای تسکین درد بیمار و بهبود شرایط حرکت او به صورت تزریقی وارد ناحیه مفصلی می شوند. کورتیکواستروئیدها اولین موادی بودند که برای انجام تزریقات داخل مفصلی مورد استفاده قرار گرفتند. اکنون از سایر انواع داروها نیز استفاده می شود.

تزریقات داخل مفصلی اگرچه اولین گزینه برای درمان مشکلات مربوط به مفاصل نیستند ولی برای افرادی که با استفاده از درمان های دارویی، کاهش وزن، ورزش درمانی و … تغییری در وضعیت خود مشاهده نمی کنند، انتخاب مناسبی است. پزشکان به طور فزاینده ای به سمت تزریق داخل مفصلی روی می آورند که می تواند باعث تسکین درد مقاوم بیمار شود و نتیجه ای مثبت و موثر در وضعیت حرکتی او بگذارد. اگر مفاصل متورم یا دردناک دارید، پزشک ممکن است یک ماده استروئیدی را به مفصل تزریق کند. در اغلب موارد پزشک متخصص از بی حسی موضعی برای انجام تزریقات داخل مفصلی استفاده می کند تا بیمار حین انجام این عمل دردی را احساس نکند.

مشاهده نتایج مثبت و قطعی در بین بیماران متفاوت اما معمولاً روند بهبود و کاهش درد بعد از پ 1 تا 2 روز شروع می شود. در صورت مفید بودن، تزریق داخل مفصلی ممکن است چند هفته یکبار، تکرار شود. در ادامه مطلب در مورد روش انجام تزریقات داخل مفصلی و فواید و عوارض احتمالی آن توضیحاتی را ارائه می دهیم. با ما همراه باشید.

تزریقات داخل مفصلی

از این تکنیک برای خارج کردن مایعات اضافی از مفاصل هم استفاده می کنند. در استئوآرتریت، تزریق گلوکوکورتیکوئید (هیدروکورتیزون) سبب رهایی موقت از درد می شود. این حالت رهایی از درد بین چند هفته تا چند ماه طول می کشد. با تزریق هیالورونیک اسید ریسک ابتلا به درد در آینده بالا می رود. موثر بودن تزریق پلاسمای غنی از پلاکت نیز هنوز مورد سوال است. خیلی از افراد اعتقاد دارند که این تزریق ها برای بهبود وضعیت کلی هستند و روی کاهش درد تاثیری ندارند.

به علاوه تزریقاتی از این قبیل ریسک ابتلا به عوارض جانبی در آینده را بالا می برند. تزریق استروئید شامل کورتیکواستروئید (مثل تریامسینولون، متیل پردنیزولون، دگزامتازون) و ماده بی حسی (مثل لیدوکائین یا بوپیواکائین) است. این داروها درون مفاصلی که درد می کنند و ‌در قسمت کپسول مفصلی تزریق می شوند.

تزریق کورتیکواستروئید اگر مستقیما در ناحیه آسیب دیده صورت گیرد می تواند مفید باشد. حالت رهایی از درد می تواند از چند روز تا چند سال ادامه داشته باشد. با فیزیکال تراپی و ورزش به بیماری خود این اجازه را بدهید که بهبود بیابد. تزریق می تواند در قسمت های زیر صورت بگیرد:

• مفاصل فاست (مفاصل بین مهره ای) در ستون فقرات
• مفصل خاجی خاصره ای یا ساکروایلیاک
• مفصل ران
• شانه، آرنج، دست
• زانو‌، قوزک پا و پا

بیشتر بدانید: تزریقات داخل مفصلی

مواد قابل تزریق در انجام تزریقات داخل مفصلی

تزریقات داخل مفصلی عمدتاً شامل موارد زیر می باشند:

تزریق کورتیکواستروئیدها ( کورتون ) در داخل مفصل

تزریق کورتون داخل مفصلی موثرترین روش برای کاهش التهاب زانو است . بنابراین در مواردی که التهاب زیادی در زانو وجود دارد تزریق کورتون می تواند سبب بهبود چند هفته ای بیماران شود.

ولی باید توجه داشت که این روش به همان مقدار که در کوتاه مدت موثر است در دراز مدت کارایی ندارد و در واقع نوعی علامت درمانی است.

با وجود اینکه ثابت نشده که تزریقات محدود داخل مفصل کورتون بتواند سبب پوکی استخوان شود، اما این تزریقات نباید در مدت زمانی زودتر از ۶ ماه مجددا تکرار شوند. علاوه براین با توجه به عدم پخش شدن دارو در سیستم گردش خون و نیز محدود بودن آن به یک یا دو تزریق این عارضه قابل توجه نخواهد بود.

استفاده از هیالورونیک اسید (مایع مفصلی مصنوعی) برای تزریقات داخل مفصلی

هیالورونیک اسید که تحت نام های تجاری مختلفی به فروش می رسد با این مکانیسم اثر می کند که در بیمار مبتلا به آرتروز متوسط زانو با افزایش ویسکوزیتی مایع مفصلی، باعث بهبود علائم مکانیکی بیمار می گردد و به نظر می رسد مانند روغن کاری، ضریب اصطکاک مفصل را کاهش داده و به این طریق باعث کاهش درد و ناتوانی بیمار می شود.این داروها بسیار ایمن بوده و عوارض خاصی غیر از حساسیت موضعی از آنها ذکر نشده است.

تزریقات داخل مفصلی و استفاده از PRP (پلاسمای غنی از پلاکت)

این روش با بهره گیری از فاکتورهای ترمیمی موجود در پلاکت خون بیمار می تواند سبب کاهش خشکی مفصل، بهبود درد و افزایش کیفیت زندگی مبتلایان به آرتروز متوسط زانو شود. این اثرات در کوتاه مدت می تواند باعث کاهش درد بیمار گردد و این اثر ضد درد بین ۶ ماه تا یک سال دوام دارد.

تزریق کورتون داخل مفصلی موثرترین روش برای کاهش التهاب زانو است . بنابراین در مواردی که التهاب زیادی در زانو وجود دارد (مانند بیماری روماتیسم ) بیشترین نتیجه را از بین سه روش موجود می توان انتظار داشت.

ولیکن این روش به همان مقدار که در کوتاه مدت موثر است در دراز مدت کارایی ندارد و در واقع نوعی علامت درمانی است . یکی از عوارض کورتونها پوکی استخوان است ولی باید به یاد داشت که با توجه به عدم پخش شدن دارو در سیستم گردش خون و نیز محدود بودن آن به یک یا دو تزریق این عارضه قابل بحث نخواهد بود.

چه فردی کاندید مناسبی برای انجام تزریقات داخل مفصلی است؟

اگر دردی دارید که این درد از التهاب مفاصل نشات می گیرد آن وقت است که تزریق استروئید می تواند برای شما سودمند باشد. تزریقات داخل مفصلی به کسانی پیشنهاد می شود که سایر روش های درمانی مثل داروهای ضد التهابی و فیزیکال تراپی برای آنها کاربردی نبوده است. تزریقات داخل مفصلی استروئید با کمک فلوروسکوپی (اشعه ایکس) انجام می شود.

این روش نباید روی کسانی که دچار عفونت هستند، باردارند یا مشکلات خونریزی دارند انجام شود. به علاوه این تزریق ممکن است در بیمارانی که دچار دیابت هستند باعث بالا رفتن ناگهانی میزان قند خون شود. علاوه بر موارد ذکر شده، این تزریق می تواند سبب بالا رفتن فشار خون یا فشار چشم در بیمارانی شود که دچار گلوکوما هستند. در صورتی که دچار این مشکلات هستید قبل از تزریق با پزشک صحبت کنید.

آمادگی و اقداماتی که قبل از تزریقات داخل مفصلی باید انجام شوند

پزشک سابقه درمانی بیمار و پرونده پزشکی او را بررسی می کند. به علاوه از عکس هایی که بیمار قبلا با تکنیک های عکسبرداری تهیه کرده استفاده می کند تا بهترین نقطه برای تزریق را انتخاب کند. تمام سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را از قبل آماده کنید.

بیمارانی که از آسپرین و برخی از داروها استفاده می کنند باید چند روز قبل از تزریق، مصرف آن ها را قطع کنند. درباره هر دارویی که مصرف می کنید با پزشک صحبت کنید. حتما با یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود هماهنگ کنید که پس از تزریق شما را به خانه برساند.

مراحل انجام تزریقات مفصلی + توضیح هر مرحله

زمانی که می خواهید این تزریق را انجام دهید باید رضایت نامه امضا کنید، لیستی از داروهایی که مصرف می کنید را بنویسید. به علاوه در صورتی که به دارویی آلرژی دارید آن را قید کنید. این پروسه بین ۱۵ الی ۴۵ دقیقه زمان می برد.

بیشتر بدانید: هیپوسپادیاس خفیف چیست

آماده کردن بیمار برای انجام تزریقات مفصلی

بیمار باید روی میز مخصوص دراز بکشد. برای این که بیمار در طول انجام کار، دردی را حس نکند از بی حسی موضعی استفاده می کنند. بیمار در طول این تزریق هوشیار است و می تواند با جراح صحبت کند. می توان از مسکنی با دوز پایین مثل والیوم نیز استفاده کرد.

انجام تزریق داخل مفصلی و وارد کردن سرنگ

با کمک فلوروسکوپی (نوع خاصی از اشعه ایکس)، پزشک سرنگ خالی را درون پوست بیمار و در قسمتی که منشاء درد است تزریق می کند.

فلوروسکوپی به پزشک این امکان را می دهد که سرنگ را با مانیتور ببیند تا اطمینان حاصل کند که سرنگ به جایی که می خواهد فرستاده می شود. در حین انجام این کار ممکن است که فرد احساس درد جزئی داشته باشد. البته بیمار بیشتر از احساس درد، فشار را حس می کنند.

تزریق دارو

وقتی سرنگ در جای مناسب قرار گرفت پزشک می تواند داروها را تزریق کند. داروهای بیهوشی و کورتیکواستروئید درون کپسول مفصلی تزریق می شوند. سپس سرنگ را در می آورند. با توجه به محل درد، در یک یا چند مفصل تزریق صورت می گیرد.

نتیجه مثبت انجام تزریقات داخل مفصلی

اگر مفصلی که در آن تزریق صورت گرفته منشاء درد بوده، ممکن است که ۲ الی ۷ روز پس از انجام این تزریق درد شروع به برطرف شدن کند.

این احساس رهایی از درد می تواند چند روز تا چند ماه دوام داشته باشد. اگر این تزریق مفید بوده و به فرد کمک کرده، می توان آن را دوباره انجام داد. اگر این تزریق مفید نبود می توانید سایر روش های درمانی را امتحان کنید.

بیشتر بدانید: عوارض بیوفیدبک

خطرات و عوارض جانبی تزریقات داخل مفصلی

صرف نظر از عوارض جانبی تزریقات داخل مفصلی استروئید، باید بگوییم که روش درمانی مناسبی برای بیمارانی است که نمی خواهند جراحی انجام دهند. خطراتی که بعد از تزریق سرنگ وجود دارند شامل خونریزی، عفونت، آلرژی، سردرد و آسیب عصبی هستند.

عوارض جانبی کورتیکواستروئید می توانند شامل افزایش موقت وزن، قرمز شدن ناحیه تزریق، تغییرات روحیه، بی خوابی و بالا رفتن میزان قند خون در افراد مبتلا به دیابت باشند. این علائم پس از ۷ الی ۱۰ روز از بین می روند.

بیمارانی که به بیماری های مزمنی نظیر (بیماری قلبی، دیابت، آرتریت روماتوئید، گلوکوما و فشار خون کنترل نشده) دچار هستند یا آنهایی که نمی تواند مصرف داروهای ضد انعقاد خون را به طور موقت قطع کنند باید قبل از هر چیزی درباره شرایط خود با پزشک صحبت کنند.